கதை கேளு கதை கேளு

எவ்வளவு நாள் தான் சுய புராணம் பாடியே பதிவுகள் போடுவது. நம்ம கற்பனைக்குதிரியும் எவ்வளவு தூரம் தான் போகிறதென்று பார்த்து விடலாம் என்ற தைரியம் வர, இதோ நான் நானே எழுதும் கதை.

நன்றி: பிளாக்ஸ்பாட் வலைத்தளம்! எதிர்ப்பெதுவும் தெரிவிக்காமல் வாய் மூடி இதை பிரசுரித்ததற்காக!
------------------------------------------------------------------------------------------------
"சுரேஷ் இன்னிக்கு உன் பிறந்த நாள்டா. எழுந்திரு எழுந்திரு." குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே அவனது பிறந்த நாளை அம்மா தான் ஞாபகப்படுத்துவாள்.
சுரேஷ், டீனேஜ் முடிந்து இருபதுகளில் அடியெடுத்து வைக்கிறான். ஒவ்வொரு பிறந்த நாளன்றும் ஆண்டவன் தனக்காக ஒதுக்கப்பட்ட நாட்களில் ஒரு வருடத்தை முழுமையாகக் கழித்துக் கொண்டுவிட்டானே என்ற காரணத்தாலேயே, பிறந்த நாளையும் ஒரு சாதாரண நாள் போலவே கழிப்பவன்.
சுரேஷ் கிண்டி அண்ணா பல்கலைகழகத்தில், பொறியியல் Electronics & Communications இறுதியாண்டு படிக்கும் மாணவன். தாம்பரத்திலிருக்கும் தனது வீட்டிலிருந்து ரயில் பஸ் என மாறி கல்லூரிக்குப் போய்க்கொண்டிருக்கும் day scholar. மாநிறத்துக்கும் சற்றே குறைவான நிறம். வசீகரிக்கும் அழகு இல்லாவிடினும், கண்களாலும் சிரிப்பாலுமே மற்றவரகளை தன் மீது ஈர்க்கும் தோற்றம். நிறைய நண்பர்கள்.

அவனது தோழர்கள் அவன் வீட்டுக்கு வந்திருந்து ராப்பகலாக இருப்பது ரொம்ப சகஜம். அவனது அம்மா அப்பாவையும் அவர்கள், அம்மா அப்பா என்றே கூப்பிடுவார்கள். சில் பேர் சமையலறைக்கே சென்று "அம்மா ஒரு காஃபி கிடைக்குமா" என்று கேட்கும் அளவுக்கு அவ்வளவு நெருக்கம். பெண்களிடம் கடலை போடாவிட்டாலும், ஹாய் ஹலோ என்று ஒரு புன்னகைப்புடன் இருப்பவன். இதனாலேயே பெண்களுக்கு இவன் மேல் ஒரு தனி மரியாதை. அழகான பெண்களை தவறாது சைட்டும் அடிப்பவன். எப்போதுமே கண்களை நோக்கிப் பேசுபவன்.
அம்மா எழுப்பியதும் போர்வையை இழுத்து மூடிக்கொள்ளாமல், உடனே எழுந்து கல்லூரிக்குச் செல்லத் தயாரானான். குளித்து முடித்து அம்மா அப்பாவிடம் ஆசீர்வதம் வாங்கிக் கொண்டு கல்லூரிக்குப் புறப்படலானான். தாம்பரத்தில் ரயிலேறியதுமே, நண்பர்கள் Happy Birth Day வாழ்த்து சொன்னார்கள். எல்லோரது வாழ்த்துக்களையும் ஒரு புன் முறுவலுடன் ஏற்றுக்கொண்டான்.
சில நண்பர்கள், "என்ன மாப்ளே, காலேஜ் லைஃப்ல இது தான் உன் கடைசி பொறந்த நாளு. பார்ட்டி ஏதும் கிடையாதா?"
"இல்லைடா மச்சான். பிறந்த நாளெல்லாம் எனக்கு அப்படி ஒண்ணும் பெரிய நாளு கிடையாது. "
இன்னொருவன், "இவன்கிட்ட என்னடா கேட்கறது. சாயங்காலம் இவன் வீட்டுக்கு போய் அம்மாவிடம் கேட்டால் ஒரு சூப்பர் treat கொடுக்கப் போறாங்க"
கல்லூரி முடித்து சுரேஷ் வீடு திரும்புவதற்கு முன்னரே சில நண்பர்கள் இவன் வீட்டுக்கு வந்திருந்தனர். அதில் இவனது உற்ற நண்பன் வினோத்தும் இருந்தான். எல்லோரும் இவர்களை அண்ணா தம்பி என்றே நினைத்திருந்தனர். அவ்வளவு அந்நியோன்யம்.
"என்னம்மா நான் வருவதற்கு முன்னாலேயே இந்த தடியனுங்க கிளாஸ் கட் அடிச்சுட்டு இங்க வந்துட்டாங்களா"
"ஆமாண்டா. இது தானே உன் காலேஜ் லைஃப்'ல கடைசி பிறந்த நாள். அடுத்த வருஷம் யார் யார் எங்கெங்கே இருக்கப் போறீங்களோ. அதான் எல்லாரையும் இங்கேயே இருந்து சாப்பிட்டுப் போகச் சொல்லிட்டேன். அப்பாவுக்கும் ஃபோன் பண்ணிச் சொல்லிட்டேன். அவரும் உங்க கூட இன்ன்னிக்கு டின்னர் சாப்பிடறதுக்கு வந்துடறதா சொல்லிருக்கார்"
"ரொம்ப thanks மா"
"சீ போடா. எல்லாரும் நம்ம வீட்டு பசங்க தானே. ஒரு நாள் இவங்க எல்லாருக்கும் சமைச்சுப் போட்டா ஒண்ணும் குறைஞ்சு போயிட மாட்டேன். ஆங், சொல்ல மறந்துட்டேனே. நீ இன்னிக்கு மொபைல் கொண்டு போகலியா. விடாம ஒரே வாழ்த்து மெஸேஜா வந்து குவிஞ்சிருக்கு. எடுத்துப் பாரு"
"நான் பாத்துக்கறேன் மா"
"எல்லாரும் சாப்பிட வாங்கபா. Buffet மாதிரி தான். யார் யாருக்கு என்னென்ன வேணுமோ எடுத்துப் போட்டு சாப்பிடுங்க. சுரேஷ் கொஞ்சம் உள்ளே வாயேன்."

சுரேஷ் உள்ளே சென்றவுடன், அம்மா தாழ்ந்த குறலில், "சுரேஷ் உனக்கு இந்த greeting card'உம் வந்திருக்கு. அதுவும் courier'ல"
"கார்டா? யாரு courier பண்ணியிருக்காங்க?"
பிரித்துப் படிக்க ஆரம்பித்த சுரேஷ் அப்படியே உரைந்து போனான். முகம் வியர்த்து விருவிருக்க ஆரம்பித்து விட்டது. கைகள் நடுநடுங்க வாய்கள் டைப் ரைடர் அடித்தது. அப்போது வினோதும் உள்ளே நுழைய, அம்மா சுரேஷிடம் கண்டிப்போடு கேட்டாள், "யார்டா இந்தப் பொண்ணு. என் கிட்ட கூட சொல்லாம, எத்தனை நாள் இது நடக்குது"

தொடரும்....