வெல்லத்தானே வீரம் கொல்வதற்கு இல்லை

ரொம்ப நாள் கழித்து இரண்டு நல்ல சினிமாக்கள் பார்க்க நேர்ந்தது. இரண்டுமே சமீபத்திய ரிலீஸ் தான். இரண்டுமே, அமெரிக்காவை மையமாக வைத்து எடுக்கப்பட்ட படங்கள். ஒன்று ஹிந்தி படமான நியூ யார்க்.

9/11’க்கு பிறகு அமெரிக்கா தன்னைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதில் எவ்வளவு முனைப்பாக இருக்கிறது என்பதை நியூ யார்க் படத்தைப் பார்த்து தெரிந்து கொள்ளலாம். FBI'இனால் தீவிரவாதி என்று சந்தேகப்பட்டு கைது செய்யப்பட்ட ஒருவன், தீவிரவாதியாகிறான். ஆனால் எந்தவொரு செயலும் தீவிரவாதத்தை நியாயப் படுத்த முடியாது என்று அதே FBI அதிகாரி கூறுவது உண்மையென்றாலும், ஒரு பாதிக்கப்பட்டவன் அப்படி நினைப்பானா என்று தெரியவில்லை.

சந்தேகத்தின் பேரில் எவ்வளவு பேரை சிறையில் பிடித்தடைத்து, விசாரணை என்ற பெயரில் சித்ரவதை செய்து, பிறகு சாட்சிகள் இல்லாததன் பேரில் விடுதலை செய்வதைப் பார்த்தபிறகு, அமெரிக்கா மீதான மதிப்பு போய் வெறுப்பு மட்டுமே மிஞ்சுகிறது.

9/11’க்கு பிறகு 1200 பேரை அமெரிக்க அரசும் உளவுத்துறையும் கைது செய்து அவர்களை காண்டனமோ பே என்ற சிறைச்சாலையில் அடைத்து சித்திரவதை செய்திருக்கிறார்கள் என்று படம் முடிந்தவுடன் குறுன்ஞ்செய்தி போடும் போது, அமெரிக்கா மீதான மதிப்பு போய், வெறுப்பு தான் மிஞ்சுகிறது. சுதந்திரம் சுதந்திரம் என்று கூறிக்கொள்வதெல்லாம், வெள்ளைத் தொல் கொண்டவர்களுக்குத் தான் போலிருக்கு.

தீவிரவாதியாக இருப்பானோ என்று சந்தேகப்படுபவனையே சித்திரவதை செய்கிறது அமெரிக்கா. இங்கே, நம் நாட்டில் என்னடான்னா, தீவிரவாதி என்று 100% தெரிந்திருந்தும், தீவிரவாதச் செயல் புரியும் போது கையும் களவுமாகப் பிடிக்கப்பட்டும், அவனுக்கு அரசு செலவில் ராஜ மரியாதை கொடுக்கப்பட்டு, இவன் புரிந்தது, தீவிரவாதச் செய்ல தானா என்று ஆலோசிக்கும் இந்திய அரசாங்கம் எங்கே?

படத்தில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த இடம், FBI அதிகாரியாக வரும் இர்ஃபான் பேசும் ஒரு வசனம். “ஒரு தீவிரவாதி உருவாவதற்கு நாம் காரணமாக இருந்திருக்கலாம். ஆனால் எந்தவொரு செயலும் தீவிரவாதத்தை நியாயப் படுத்த முடியாது. ஒரு தனி மனித கோபம் என்பதை ஒரு நாட்டிற்கெதிராகத் திருப்புவதை யாராலும் எப்போதும் ஒத்துக் கொள்ள முடியாது”. உண்மையான வார்த்தைகள். இந்தப் படத்தைப் பார்த்ததும் எனக்கு மஹாத்மா காந்தி மீதான மரியாதை அதிகரித்திருக்கிறது.

ஓர் அரசாங்கத்திற்கெதிராக அவர் நடத்திய போராட்டம், அந்த அரசாங்கத்தை ஒழிப்பதற்காக அல்ல. அவர்களை மாற்றி, அவர்களும் வாழ்ந்து நாமும் நமது உரிமைகளோடு வாழவேண்டும் என்ற உயர்ந்த நோக்கம் கொண்ட Inclusive Agitation. அவர்கள் இருந்தால் நம்மால் நமது உரிமைகளைப் பெற முடியாது. அவர்களை ஒழித்துக் கட்டினாலொழிய நம் உரிமைகள் நமக்குக் கிடைக்காது என்று கிளர்ச்சி கொண்ட Exclusive Agitation ’ஆக அது இருந்திருக்கவில்லை. அவரும் ஆயுதத்தை கையிலேந்தியிருந்தால் அவருக்கும் தீவிரவாதி என்ற பட்டமே கிடைத்திருக்குமோ என்னவோ? என்னைப் பொறுத்த வரை வீரத்திற்கு ஒரு புதிய அர்த்தம் கொடுத்தார் என்று தான் தோன்றியது. வீரம் சக மனிதனின் மனதை வெல்வதற்கே, கொல்வதற்கு அல்ல என்பது தான். I think, that is why Mr. Mohandas Karamchand Gandhi has outgrown all others in stature.

என்னை பாதித்த இன்னொரு படம், "Crossing Over" என்ற ஆங்கிலப் படம். இதுவும் அமெரிக்காவை மையப்படுத்தியே எடுக்கப்பட்ட படம். சட்டத்தை மீறி பிழைப்புக்காக அமெரிக்காவில் குடிபெயர்ந்த மக்களை எப்படிக் கையாளுகிறது என்பது தான் கதையின் கரு. அப்படியென்ன தான் இருக்கிறது, அமெரிக்காவில் ? வேலை வாய்ப்பா, சுதந்திரமா, பணமா, அல்லது அமெரிக்காவில் இருக்கிறோம் என்ற பெருமிதமா? தெரியவில்லை. ஆனால் படம் பார்த்து முடித்த பிறகு, அமெரிக்கா பற்றி, “சீ சீ இந்தப் பழம் புளிக்கும்” என்று தான் எனக்கு எண்ணத் தோன்றுகிறது.