விடியலின் மறுபக்கம்

இன்றைக்கு உலகே நம்மைப் பார்த்து பிரமித்து நிற்கிறது. எல்லா சௌகர்யமும் கொண்ட அமெரிக்க மக்களே இந்தியாவை நினைத்தால் கதி கலங்கிப் போய் நிற்கிறார்கள். இதற்கெல்லாம் காரணம் என்ன? இந்தியாவின் அணு ஆயுதக் கொள்கையா? இல்லை! மற்ற பிற தேசங்களிலிருந்து நம் நாட்டில் இறக்குமதியாகும் வேலை வாய்ப்புகள் தான் இதற்குக் காரணம். மென் பொருள் மற்றும் மென் பொருளை உபயோகித்து செயல் படும் துறைகளில் வரலாறு காணாத அளவிற்கு இன்று வேலை வெடித்துத் தான் போயிருக்கிறது. உங்களுக்கு C C++, ஜாவா இதில் ஏதாவதொன்றில் இருநூறு வரிகள் எழுதத் தெரிந்து அதை கணினியிலும் செலுத்திவிட்டால் போதும் ஏதாவது ஒரு கம்பெனியில் குறைந்தது பத்தாயிரம் ரூபாய்க்கு வேலை நிச்சயம். நுனி நாக்கால் அங்கிலமும் பேசத் தெரிந்து மின்னஞ்சல் அனுப்பத் தெரிந்தால் போதும். ஏதாவது கால் சென்டரில் ஏழாயிரம் ரூபாய்க்கு வேலை நிச்சயம்.

இந்தியாவின் பொருளாதாரம் வரலாறு காணாத முன்னேற்றம் அடந்துள்ளது. பங்குச்சந்தையின் சென்செக்ஸ் எகிறிக்கொண்டே போகிறது. உலகின் அத்தனை தேசங்களின் பார்வையையும் இன்று நம் பக்கம் திருப்பியிருக்கிறோம். அத்தனை வியாபார ஸ்தாபனக்களும் இந்தியாவில் ஒரு மென்பொருள் உருவாக்கும் கிளை வைத்திருந்தால் அது கௌரவத்தின் சின்னமாக மதிக்கபடுகிறது. ஒவ்வொரு கம்பெனியும் தனது வாடிக்கையாளர் உதவி (customer support) மற்றும் தகவல் மையத்தையும் (Information Center)இந்தியாவிற்கு மாற்றுகின்றன. எங்கு திரும்பினாலும் வேலைக்கு ஆள் தேவை என்ற விளம்பரங்கள். கை நிறைய சம்பளம், எல்லோர் கையிலும் மொபைல் ஃபோன், விலையுயர்ந்த ஆடைகள் என (இந்தத் துறைகளிலுள்ள) இளைஞர்களின் வாழ்க்கைத் தரம் உயர்ந்துள்ளது. "ஆஹா இந்தியாவின் வேலை வாய்ப்புத் திண்டாட்டம் ஒழிந்து விட்டது. நமது பிள்ளைகளின் எதிர்காலம் விடிந்து விட்டது" என்று எத்தனையோ பெற்றோர்கள் நிம்மதிப் பெருமுச்சு விடுகின்றனர்.

ஆனால் எத்தனை பேர் இந்த விடியலின் மறுபக்கத்தை அறிவர்? இந்த விடியலின் மறுபக்கம் எவ்வளவு கொடூரமானது என்று எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்? இந்த விடியலுக்கு இன்றைய இளைஞர்கள் கொடுக்கும் விலை எவ்வளவு தெரியுமா?
பணம் அழிந்தால், ஒன்றும் ஆகிடாது. ஆனால் ஆரோக்கியமும் ஒழுக்கமும் ஒழிந்தால் எல்லாம் போய்விட்டதென்று காந்தி சொன்னார். ஆனால் இன்று பணத்திற்காக உடல் ஆரோக்கியத்தையும் ஒழுக்கத்தையும் கலாசாரத்தையும் மொத்தமாக குழி தோண்டிப் புதைத்து வருகிறோம்.

மென் பொருள் தயாரிக்கும் வேலை பார்ப்பவர்களாவது காலை நேரத்தில் தான் வேலை பார்க்கின்றனர். எப்போதாவது தான் வேலைப் பளு அதிகமாகிறது. இது எல்லா துறையிலுமுள்ளது தான். அதிலும் ஒரு சிறு பகுதியினர் தான் நாள் பகல் பாராமல் வேலை பார்க்கின்றனர். அதுவும் சில வாரங்களுக்குத்தான். அப்புறம் மீண்டும் ஒன்பதிலிருந்து ஆறு மணி வரையிலுள்ள வேலை தான். இதையே தமிழில் உள்ள பிரபல வாரப் பத்திரிகை மென் பொருள் துறையில் எல்லோரும் இரவு பகல் பாராமல் வேலை பார்க்கின்றனர் என்று ஒரு தவறான தகவலைக் கொடுக்கிறது. மென் பொருள் தயாரிப்பில் ஆறு வருடம் வேலை பார்க்கிறேன் என்பதால் எனக்கு இந்த கருத்தைச் சொல்ல உரிமையுண்டு என நினைக்கிறேன்.

ஆனால் மென் பொருளை உபயோகித்து, புற அலுவலக வேலைத் துறைகளில் (Business Process Outsourcing)உள்ளவர்கள் தான் மிகவும் பாவப்பட்டவர்கள். அதிலும் வாடிக்கையாளர்களுக்கு பதில் கூறும் கால் சென்டரில் வேலை பார்ப்பவர்களின் வேலை இன்னும் மோசமானது.

எப்போது நாம் கால் சென்டரைக் கூப்பிடுகிறோம். வாடிக்கையாளர் மையத்தை நாம் எப்போது அணுகுகிறோம். நமக்கு ஏதாவது ஒழுங்காக நடக்கவில்லை என்ற போது தானே. நமது கோபத்தையெல்லாம் நம்மிடம் பேசும் ஒரு வாடிக்கையாளர் உதவி அலுவலரிடம் கொட்டித் தீர்க்கிறோம். அப்படிப் பார்க்கும் போது இந்த அலுவலர் எதிர்கொள்ளும் ஓவ்வொரு வாடிக்கையாளரும் தனது கோபத்தை இவர் மேல் கொட்டுகிறார்கள். ஒரு சிலர் அவதூறான வார்த்தைகளை பிரயோகிக்கின்றனர். இதில் வேடிக்கையென்னவென்றால் இவரால் எந்தவொரு முடிவையும் எடுக்க முடியாது. தகவலைக் கொடுப்பது மட்டுமே இவரது வேலை.

தொலைபேசி நிறுவனம் அதிகமாக கட்டணம் கேட்கின்றதா? கூப்பிடு கால் சென்டரை. பாவம் ஏதோ இளைஞரோ இளைஞியோ நமது கோபத்திற்கு ஆளாகின்றனர். இவர்கள் பணி நேரம் என்னவோ எட்டு மணி நேரம் தான். ஆனாலும் வேலையிலுள்ள வரை வாடிக்கையாளரிடமிருந்து அவதூறு வார்த்தைகள் கேட்டுக்கொண்டிருக்க முடியுமா? இதனால் உண்டாவது; மன அழுத்தம். அதைப் போக்கிகொள்ள இவர்கள் புகைப் பழக்கத்தை நாட வேண்டியிருக்கிறது. பெங்களூரிலுள்ள ஒரு பிரபல கால் சென்டர் வாசலில் நிறைய பேர் (பெண்கள் கூட!!!) புகை பிடித்த வண்ணம் இருக்கின்றனர். புகைபிடிக்கும் பழக்கத்தோடு நின்றுவிடாமல், தவறான உறவிலும் சிலர் ஈடுபடுகிறார்கள் என்பது தான் திடுக்கிடும் உண்மை. சில நாட்களுக்கு முன் ஒரு கால் சென்டரிலுள்ள கழிப்பறை அடைப்பை அகற்றும் போது நிறைய ஆணுறைகளை எடுத்திருக்கிறார்கள். எங்கே போகிறது இந்திய கலாசாரம்??

சரி, இவர்களது பணி நேரம் எட்டு மணிநேரம் தான் என்றாலும், எப்போது வேலை பார்க்கிறார்கள். வேலை ஆரம்பிப்பதே மாலை ஐந்து மணி முதல் தான். அப்போது தான் மேலை நாடுகள் இயங்க ஆரம்பிக்கின்றன. இவர்கள் ஒழுங்காக உறங்குவதுமில்லை. ஐந்து மணி முதல் இரவு ஒரு மணி வரை ஒரு பாட்ச். அடுத்த பாட்ச் ஒரு மணி முதல் ஒன்பது மணி வரை. வீடு வரை கார் வந்து அழைத்துப் போகிறது, காரிலேயே வீடு வரை விட்டுப் போகிறார்கள். இருந்தாலும் காலை ஒன்பது மணிக்கு வீட்டுக்கு வந்தால் எப்படி உறங்க முடியும். ஆண்களாவது ஒரு வாரு சரி செய்து கொள்வார்கள். ஆனால் இந்தத் துறையில் முக்கால்வாசி, பெண்கள் தான் வேலை பார்க்கிறார்கள். அவர்களது நிலை இன்னும் மோசம். திருமணத்திற்குப் பெண் தேடும் போது கால் சென்டரில் வேலை பார்க்கும் வேண்டாம் என்றளவிற்கு பெற்றோர்கள் வந்துள்ளனர்.
இவர்களுக்கு தீபாவளி, பொங்கல், குடியரசு தினம், சுதந்திர தினம் எதற்கும் விடுமுறை கிடையாது. இவர்களது வாடிக்கையாளர்கள் எந்த தேசத்தைச் சார்ந்தவர்களோ அவர்களது விடுமுறைகள் தான் இவர்களுக்கு விடுமுறை.

இப்படி உடலையும் வருத்தி கலாசாரத்தையும் மறந்து ஒழுக்கத்தையும் விட்டு சந்தோஷத்தையும் தொலைத்து விட்டு நமது இளைஞர்கள் எங்கே போகின்றனர். இவர்களது நிலமையை மாற்ற கால் சென்டர் நிறுவனங்கள் என்ன வேணாலும் செய்து தொலைக்கட்டும். நம்மால் இவர்களது நிலை மாற என்ன செய்ய முடியும். முடிந்த வரையில் எந்த ஒரு கால் சென்டர் அலுவலரிடமும் கடுமையாக பேசுவதை தவிர்ப்போம். அவதூறு வார்த்தைகளால் அவர்களது மனம் உளைச்சலுக்குள்ளாக்குவதை தடுப்போம். இவர்களும் மனிதர்கள் தான். நம் நாடு அடைந்திருக்கும் பொருளாதார விடியலிற்கு முழு அர்த்தம் கொடுப்போம்.